เดินทางไปบ้านคุณยายที่พัทยา วันเสาร์ที่ 7 ก.พ. 52 กว่าจะเก็บของเสร็จก็เย็น มีแต่ของน้องโฟนทั้งนั้น เลย ออกเดินทางเวลา 6.30 น. พอน้องโฟนขึ้นรถไม่ทันไรก็ทำท่าจะหลับ น้องโฟนชอบดูวิว แต่ด้วยความง่วงมาก ไม่ทันไรก็หลับซะแล้วยังไม่ขึ้นทางด่วนเลย น้องโฟนหลับยาวไปถึงบ้านคุณยายประมาณ 3 ทุ่ม น้องโฟนยังไม่ตื่นดี คุณยายได้ยินเสียงรถรีบออกมารับน้องโฟนทันที หอมซ้ายหอมขวาใหญ่ คงคิดถึงมากน่ะ แต่อุ้มไม่ทันไร น้องโฟนตกใจเสียงคุณยาย (ที่เรียกคนอื่น) คุณยายยังไม่รู้ว่าน้องโฟนไม่ชอบเสียงดัง เลยร้องซะดังลั่น คุณแม่ต้องรีบมาอุ้มแล้วปลอบ พอซักพักก็เงียบ แต่ให้คุณยายอุ้มน้องโฟนไม่ได้ เพราะน้องโฟนยังกลัวคุณยายอยู่ คุณพ่อคุณแม่ต้องเหนื่อยมากกว่าเดิม เพราะทุกครั้งที่ไปบ้านคุณยายน้องโฟน จะนอนกับคุณยาย แต่ครั้งนี้น้องโฟนไม่เอาใครเลย จะให้คุณพ่อคุณแม่อุ้มเท่านั้น เริ่มจำหน้าได้แล้ว คุณยายคงน้อยใจนิดนึง เพราะคิดถึงหลานมากแต่หลานไม่ให้อุ้ม คืนนั้นกว่าน้องโฟนจะหลับได้ก็ประมาณเกือบ 5 ทุ่ม เพราะนอนจากบนรถมาเต็มอิ่ม ที่แย่ไปกว่านั้น น้องโฟนปวดท้องอีกด้วย โชดดีที่เอายามาด้วย คุณแม่เลยป้อนยาไป ทามหาหิงค์ที่ท้องให้ สักพักก็หายปวดท้องแล้วก็หลับไป คงเพลี่ย เดี๋ยวนี้น้องโฟนไม่ตื่นบ่อยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว จะตื่นประมาณ 2-3 รอบ แต่ถ้าเป็นเวลาหิวนม น้องโฟนจะร้องแบบไม่ลืมหูลืมตา ประมาณว่าไส้จะขาดแล้วแหละ อิอิ พออิ่มนมก็หลับต่อจนถึงเช้า วันนั้นน้องโฟนนอนตื่นสาย ตอน 8.00 น. ปกติจะตื่น 6.00 น. เช้าทุกวัน ไม่เกินจากนี้ คงนอนเต็มอิ่มตื่นขึ้นมาเลยไม่งอแง คุณยายรีบมาอุ้มเลย คุณยายก็ยังหวั่นๆ ว่าหลานจะให้อุ้มไหม? น้องโฟนคงลืมหมดแล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ยิ้มให้คุณยาย คุณยายดีใจ ยิ้มหน้าบานเลย หลังจากนั้นคุณแม่ปล่อยให้น้องโฟนอยู่กับคุณยาย เพราะมาบ้านคุณยายแค่เดือนละครั้งเอง
พอสายๆ คุณยายพาน้องโฟนไปนั่งรถเล่น น้องโฟนชอบมากที่สุด ที่อยู่บนรถ มองโน่นมองนี่ตามประสา พอประมาณ 10. 00 น.คุณยายอาบน้ำ สระผมให้น้องโฟน แต่งตัวหล่อเพื่อที่จะไปบ้านคุณตาต่อ คุณยายงอแงเหมือนเดิม บอกว่าไม่อยากให้กลับเลย เอาน้องโฟนไว้อีกวันหนึ่งได้ไหม แต่คุณพ่อไม่ยอมคุณยายอ้อนยังไงก็ไม่ให้ คุณยายหอมน้องโฟนซะแก้มช้ำเลย บอกว่าสงสัยคืนนี้ นอนร้องไห้คิดถึงหลานอีกเหมือนเดิม
พอขึ้นรถน้องโฟนก็หลับเหมือนเดิม หลับจนถึงบ้านคุณตา นอนเต็มอิ่มเลยอารมณ์ดี ใครอุ้มหรือเล่นด้วยก็เล่นกับเค้าหมด หัวเราะ ยิ้มให้ทุกคน อืม! เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไรน้องโฟนชอบแลบลิ้นตามรูป ไม่รู้หลอกใคร แต่ก็ตลกดี ขำ ขำ สักพักก็หลับคุณแม่ต้องอุ้มกล่อมเหมือนเดิม สังเกตมาบ้านคุณตาทีไร จะหลับนานมาก ประมาณ 2 ชั่วโมงได้ คงเงียบน่ะ น้องโฟนไม่ชอบเสียงดัง น้าเอก็โดนเหมือนกัน เรื่องมีอยู่ว่า น้าเอเอามือแหย่ใส่ปากน้องโฟน ฟันขึ้นแล้วนี่ก็กัดซิ น้าเอร้องโอ้ยจะดัง (ตรงหน้าเลย) น้องโฟนตกใจร้องมั้งแต่ดังกว่า หลังจากนั้นก็ไม่ให้น้าเออุ้มอีกเลย น้องโฟนตื่นตอน 5.30 น. ก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวกลับบ้าน คุณตากับน้าเอเดินมาส่งที่รถ กลับถึงกรุงเทพฯ 6.30 น. แวะโลตัสซื้อกาน้ำร้อนให้คุณย่าทวด เพราะที่บ้านเสีย มาถึงบ้านคุณพ่อคุณแม่ทานข้าว เลยให้น้องโฟนนั่งในรถหัดเดิน แต่ที่คุณพ่อประหลาดใจมากเลย คือ คุณแม่เรียกน้องโฟน ให้มาหา น้องโฟนฟังแล้วเข้าใจรีบเดินมาหา ก้าวเท้าเร็วมา โดยที่ก้นไม่ติดเบาะรองนั่ง ทุกคนชมน้องโฟนว่าเก่งมากเลย น้องโฟนชอบใจ ยิ้ม หัวเราะ และเดินเล่น อย่าสนุกสนาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น